Едно име имаме, во душата го носиме

Да ми кажуваше некој дека на блогов ќе пишувам за политички теми, ке се изгазев од смеење. Ама сега, во ваква ситуација воопшто не е чудно да го изразам мојот револт.
Ете, покана од НАТО нема за Македонија. И сега што? Или подобро е да прашам зашто? Нели ги исполнивме сите барања, нели сите ни даваа поддршка, нели веруваа дека Македонија ке влезе во НАТО заедно со Хрватска и Албанија? И наеднаш на сите кои имаат моќна положба во општеството, една Грција им кажа што и како да прават. Ееееее бре соседи, како сакате да се викаме? Што уште сакате да ви дадеме? Во моментов од мене само можете да добиете високо дигнат среден прст и фалсификат од нашата покана за НАТО за да можете да си ја пикнете у....
Сите Македонци денес ја потиснуваат својата гордост и ја изедначуваат со разочарувањето кое дојде како огромен шок. Сега е навистина доста од сето ова. Не е ни важно кој купува во Веро, кој става бензин од Окта, кој е корисник на моделите на Космофон или кој ке иде во Грција на летен одмор. Сето тоа е прашање на совест и свест. Јас купувам во маалскиот маркет, не сум возач, мобилниот број ми започнува на 070 и летово ке уживам на нашите охридски плажи. И во мегувреме со целото свое срце ке ги мразам оние кои имаат проблем со моето потекло, со мојот народ и со мојата земја. И сакам да дадам две пораки низ овој пост:
1. Драги мои Македонци: кога сме толку храбри, силни, горди и обединети зарем една светска сила како НАТО ни е потребна за да не брани? Никој не е должен да добие објаснување за тоа дека ние имаме наша земја ( Македонија), наш јазик(македонски) и наша нација (Македонци). И никој ама апсолутно никој нема право тоа ниту да помисли да го менува.
2. Проклети соседи: