Од мојот дневник на љубовта

Инспирирана од филмот "Sex and the city" почнав да размислувам за љубовта и пријателството. Водејки се од мојот приватен живот, со сопствени примери наспроти оние бајки за вечна љубов која е безусловно совршена! И ете ме мене во целиот хаос од мисли, искуства, чувства, потреби... И да јас знам дека ја имам љубовта која ми треба и знам дека сум спремна и да се жртвувам ако е тоа потребно. Но што е љубовта? Дали е љубов тоа да размислуваш за некого 24/7, да го повторуваш неговото име повеке од своето, да го сметаш денот за убав ако си со него, неговото расположение да го гради твоето а неговите мисли да станат твои?
Дали е тоа љубов или зависност?

А пријателството...е сосема нешто друго! Да расчистиме,станува збор за вистинско пријателство! Таму е се дозволено. Да сакаш, да простуваш, да плачеш кога си срекен и да се смееш кога си тажен. Таа пријателска љубов заслужува целосна посветеност затоа што тоа трае засекогаш!
Во животот постојат безброј патишта кои се отвараат по цена да затвориш други. Ние сме само луѓе кои неможат да постигнат врвови на две планини наеднаш. Мојата смисла за другарство ме прави многу силна. Она вродено чувство за борба за опстанок кренато на 5ти степен. И кој со оваа сила може да си дозволи да повреди некоја од моите принцези кои ги сакам со целото свое срце? Ние сме споени во еден затворен круг, прицврстени со нескротливи срца и духови!
Впрочем, такво е секое вистинско другарство! Да си дозволиш туѓото мислење да владее во тебе и да си спремен да проголташ тешки зборови....
Во љубовта кон овие релации те води сила и сакање...но несмееш да си дозволиш да се изгубиш себеси, а уште помалку твојата смисла за срека и сакање.
За крајот на овој пост, дозволете ми да ги напишам имињата на моите музи за пишување и живеење: Петар, Теа, Елена, Кики, Јана, Марија.......Само за вас сакани мои!!!