Контрадикторност

Мразам разделби....и секогаш кога за момент ќе си помислам дека се ми е средено во животот, некој си оди од него. Едни на студирање во странство, сестра ми се мажи, со некој ќе се налутиме за глупости,едноставно престануваме да се сакаме, луѓето се селат, менуваат населби, градови и држави, некои пак, остануваат физички близу, но предалеку се за да ги дофатиш. И секогаш во таквите моменти се чувствувам сама, предадена од некој за кој сум мислела дека ми е близок.Многу често и јас сум таа што си оди. Во таквите моменти седнувам да размислам дали сум згрешила некаде и потонувам во мислите, илустрирани, како во некоја шпанска серија, па за момент се чувствувам попаметно, позрело, повозрасно, но ни тоа не ме тргнува од грижите.
Мразам нерасчистени работи....ама пак некои работи едноставно сакаш да ги задржиш за себе, премолчувам работи за да не повредам некого, знам кога некој ме лаже, ама знам дека другата страна на работите нема да ми се допадне, па не ни барам објаснување. Со дечкото избегнувам да се карам, кога нешто ќе ме повреди им се жалам на другарките, а со него зборувам кога имам проблеми со нив. А мислев дека сум искрена?! Не сум. Се плашам од расправии, па бегам од нив како ѓавол од темјан.
Мразам политика....а сакам да бидам политички новинар.Не сакам нечесни игри, а сакам да дејствувам во нивниот центар. Се правам паметна, јас ќе ја средам ситуацијата. Ха ха ха.
Мразам лицемери...останаа малку кои не се такви. Сите ти се прават пријатели...за пијанки или оговарање, а тоа можеш да го правиш и со непријател. Кога знаеш дека имаш на кого да се потпреш, пак не си сигурен. Сакаш да одбереш страна, вистински правец, а не ни знаеш дали постои таков.
Сите мразиме пороци...а секојдневно живееме со нив.
Бегаме од лаги....а лажеме за да спасиме глава.
Се правиме возрасни...а се однесуваме како деца.
Несакаме да работиме....ама сакаме пари.
Мразиме славни личности....а сакаме слава.
Се оговараме меѓусебно...а на само сме многу блиски.
Нели е животот премногу контрадикторен?