Дебата?!

Општо познато е дека луѓе кои сакаат да се направат паметни испаѓаат уште поглупави од што навистина се (ако тоа е возможно на некој начин). Во денешно време не е срамота да си глупав, срамота е тоа упорно да го покажуваш во јавноста! Нов тренд по скоро сите медиуми(телевизии поточно) се дебатите или некоја форма на дијалог слична на нив. И тука има секакви ликови: интелектуалци, политичари, студенти, идиоти, неписмени, партиски заковани или неопределени........ Бранејќи ги (по правило)своите мисли и ставови ги оставаат гледачите со подотворена уста (од фрапираност или разочарување). Има секакви. Најмногу ме вадат од такт оние кои реченицата која започнува со "Јас мислам..." ја читаат од претходно подготвени материјали, под претпоставка дека или не се способни да размислуваат, или пак, мораат да мислат она што надредениот сака да го мислат?! Ама па што ќе го насмее народот во овие тешки времиња ако нема луѓе без речник на зборење "изгубени во свемирот" како на пример Амди Бајрам со своите "Ти си пола човек-пола ништо, јас сум Coca Cola за тебе" и сл. Од ваква личност на која му е чудно дека новинарите работат за пари, до тотална спротивност како Владимир Ѓорчев, за кој мислевме дека е еден од поинтелегентните млади луѓе кај нас....и тој разочара во дебата!!! Факт: млади анонимуси повеќе се снаоѓаат во дебата, отколку оние од кои тоа се очекува како дел од нивната работа за која зимаат пари. Дебата не е ниту предизборна кампања ниту земање на интервју, а како таква најчесто се пласира! ЗА ЖАЛ! Дебатер може да биде само личност со изграден став за одредена тема, воедно личност која има речник на изразување и неколку прочитани книги. Се останато нека се сведе на кафански муабет, затоа што е срамота да се презентираат дебати какви што во моментов гледаме. Секоја чест на исклучоците!!!!

Контрадикторност

Мразам разделби....и секогаш кога за момент ќе си помислам дека се ми е средено во животот, некој си оди од него. Едни на студирање во странство, сестра ми се мажи, со некој ќе се налутиме за глупости,едноставно престануваме да се сакаме, луѓето се селат, менуваат населби, градови и држави, некои пак, остануваат физички близу, но предалеку се за да ги дофатиш. И секогаш во таквите моменти се чувствувам сама, предадена од некој за кој сум мислела дека ми е близок.Многу често и јас сум таа што си оди. Во таквите моменти седнувам да размислам дали сум згрешила некаде и потонувам во мислите, илустрирани, како во некоја шпанска серија, па за момент се чувствувам попаметно, позрело, повозрасно, но ни тоа не ме тргнува од грижите.
Мразам нерасчистени работи....ама пак некои работи едноставно сакаш да ги задржиш за себе, премолчувам работи за да не повредам некого, знам кога некој ме лаже, ама знам дека другата страна на работите нема да ми се допадне, па не ни барам објаснување. Со дечкото избегнувам да се карам, кога нешто ќе ме повреди им се жалам на другарките, а со него зборувам кога имам проблеми со нив. А мислев дека сум искрена?! Не сум. Се плашам од расправии, па бегам од нив како ѓавол од темјан.
Мразам политика....а сакам да бидам политички новинар.Не сакам нечесни игри, а сакам да дејствувам во нивниот центар. Се правам паметна, јас ќе ја средам ситуацијата. Ха ха ха.
Мразам лицемери...останаа малку кои не се такви. Сите ти се прават пријатели...за пијанки или оговарање, а тоа можеш да го правиш и со непријател. Кога знаеш дека имаш на кого да се потпреш, пак не си сигурен. Сакаш да одбереш страна, вистински правец, а не ни знаеш дали постои таков.
Сите мразиме пороци...а секојдневно живееме со нив.
Бегаме од лаги....а лажеме за да спасиме глава.
Се правиме возрасни...а се однесуваме како деца.
Несакаме да работиме....ама сакаме пари.
Мразиме славни личности....а сакаме слава.
Се оговараме меѓусебно...а на само сме многу блиски.
Нели е животот премногу контрадикторен?